O dietetykach filozoficznie

Czasem wydaje mi się, że na dźwięk słowa "dietetyk" u większości przed oczami staje pani w białym fartuszku, wręczająca rozpiskę żywieniową z rygorystyczną dietą. To jak taka mała gra w skojarzenia. Myślisz "cyrk", w głowie pojawia się klaun. Myślisz "zoo",  a małpa zaczyna pląsać miedzy jedną półkulą mózgową, a drugą. Myślisz "wojna", a rozpoczyna się projekcja - przedstawia człowieka z karabinem, ubranego w kombinezon moro, a dietetyk ? Rozpiska żywieniowa i biały fartuszek. 

Stereotypy nie biorą się z powietrza - to oczywiste. Może dlatego tak ciężko jest mi to przeboleć, bo ja tych rozpisek zwyczajnie nie lubię. Być może kiedyś nadejdzie sądny dzień, że przekonam się do nich. Być może. Być może poznam kiedyś osobę, której tryb życia pozwoli jeść tylko w wyznaczonych porach, z zegarkiem w ręku. Być może będzie się ona nawet stosować do rozpisanej co do grama i doliczonej co do witaminy diety. Być może zacznę wtedy wierzyć, że po Ziemi stąpają ideały, ludzie doskonali. Jednak na dziś uważam, że do ideału możemy się jedynie zbliżać. Z perfekcją jest dla mnie trochę tak, jak z nieskończonością. Wymyślamy coraz większe liczby, które nas do niej przybliżają i niby jesteśmy coraz bliżej, ale jednak wciąż daleko. Dietetyk nie jest więc dla mnie osobą w białym fartuszku dającą gotową receptę. Jest kimś, kto pomaga przybliżyć się do ideału żywienia.